Telewizja kampowa prezentuje

piątek, 09 listopada 2012 12:13

Tegoroczny sezon adwentystycznych spotkań namiotowych, tzw. kampów, odszedł już do historii. Kamp Wydziału Północnoamerykańskiego okazał się jeszcze sympatyczniejszy niż zwykle dzięki wielu diecezjalnym piarowcom, którzy dopilnowali, aby w przebiegu zjazdu dobrze się orientowali nie tylko jego uczestnicy.

Diecezjalni piarowcy przygotowują zwykle codzienne informatory o bieżących wydarzeniach na kampie. W tym roku trzy amerykańskie diecezje postanowiły rozpowszechniać kampowe wieści w inny sposób.

Diecezja Wschodnia hrabstwa Allegheny

Od 1998 roku podczas kampów współpracuję jako wolontariusz z piarowcami Diecezji Wschodniej hrabstwa Allegheny (ang. AEC). Przez wiele lat zajmowałem się uwiecznianiem na zdjęciach zajęć dla najmłodszych. Wiele z moich fotografii ilustrowało artykuły w dzienniku kampowym „Yesterday, Today, and Tomorrow”.

Na około miesiąc przed wyjazdem na ubiegłoroczny kamp zadzwoniłem do dyrektora ds. public relations i podzieliłem się z nim pomysłem stworzenia dzienników telewizyjnych zamiast tradycyjnych, papierowych. Tegoroczny kamp był już drugim z rzędu, na którym kręciliśmy około 6-minutowe odcinki wieczornego serwisu informacyjnego „AEC Today”.

W tym roku na kilka miesięcy przed kampem piarowski aktyw urządził kilka wideokonferencji, aby ustalić szczegółowo punkty programu „AEC Today” i rozdzielić obowiązki. Zrobiliśmy burzę mózgów nad tematyką wiadomości oraz rozpisaliśmy zasadniczy obieg pracy i procedurę postępowania.

Dziennik „AEC Today” składał się ostatecznie z następujących części:

• Powitanie (15 sekund). Materiały wideo z ubiegłorocznych dzienników.
• Najważniejsze wiadomości (90). Zwykle nie więcej niż cztery 20-sekundowe historie na tle zielonego ekranu.
• Sonda (60). Kampowicze odpowiadają na „pytanie dnia”. Staraliśmy się umieścić w tej części jak najwięcej uczestników kampu, aby mogła się wypowiedzieć niejako cała diecezja, obejmująca siedem stanów.
• Zdrowie (60). Ekipa medialna AEC zrealizowała przed kampem (na tle zielonego ekranu) wespół z Leą Scott, dyrektorem diecezjalnego Sekretariatu Zdrowia, krótkie filmiki na temat zdrowia. Gotowy materiał wystarczyło tylko dopasować do formuły naszych wiadomości.
• Historia nr 1 (90). Główna historia (w plenerze). Materiał zawierał m.in. głos lektora i wywiady.
• Pożegnanie (10). Zwiastun jutrzejszego dziennika plus napisy końcowe na tle zielonego ekranu.

Przy realizacji dziennika korzystaliśmy z następującego sprzętu:

• Pakiet programów Adobe Creative Suite 5, czyli Photoshop, Illustrator i After Effects (grafika).
• Kamery Canon XLH1 i Fx305 (filmowanie we wnętrzach i w plenerze).
• Aparat fotograficzny Nikon D7000.
• Mikrofony Sennheiser EW100 i Sure SM58.
• Programy Adobe Premiere Pro i Final Cut Pro (montaż materiału).

Dzienniki wyświetlano na żywo dla kampowiczów podczas wieczornej części zajęć, transmitowano na żywo przez internet i zamieszczano na diecezjalnej stronie Facebooka.

Wiadomości nie udałyby się bez następującej ekipy wspaniałych fachowców:

• Robert Booker, Charles Williams (producenci wykonawczy);
• George Johnson Jr. (producent i reżyser);
• Lauren Davis, George Johnson Jr. (prezenterzy i scenarzyści);
• Joshua Martin, Bryce Williams, Evan Williams (graficy wideo i montażyści);
• Joshua Martin, Bryce Williams (grafika).

Diecezja Karoliny

Nasz dziennik telewizyjny miał być:

• treściwy,
• krótki (3–4 min),
• rozrywkowy,
• lekki i okraszony szczyptą humoru.

Postanowiliśmy też, aby przypominał prawdziwy serwis informacyjny, czyli potrzebowaliśmy prezentera. I oczywiście reporterów.

Zatrudniliśmy więc zawodową prezenterkę Beth Adams, a w roli reporterów postanowiliśmy obsadzić marionetki.

Ponieważ nasz kamp odbywa się w miejscu o nazwie Janaluska w mieście Waynesville, aż prosiło się, żeby naszym marionetkom nadać stosowne do tego imiona. Młodą reporterkę nazwaliśmy więc Jane A. Luska, a reportera płci męskiej – Wayne S. Ville.

Dziennik okazał się hitem. Nie sposób wyliczyć wszystkich pozytywnych komentarzy, które padły pod jego adresem. Co więcej, zapowiadane w nim spotkania i wydarzenia zyskały wyraźnie większą frekwencję.

Naszą produkcję podzieliliśmy na następujące etapy:

1. Na krótkich porannych spotkaniach opracowywano historie na dany dzień.

2. Zawodowa prezenterka Beth Adams przerabiała po swojemu daną historię.

3. Na tle zielonego ekranu nagrywano część z prezenterką.

4. Marionetkarze i operatorzy kamer szli w plener na 45–60 minut nakręcić daną historię.

5. W każdym programie zawierano dwie historie.

6. Po południu program montowano, tak że na wieczór był już gotowy.

Wniosek o kontynuowaniu takiej formuły dziennika przyjęto jednogłośnie! Dziennik odniósł sukces i na przyszłorocznym kampie znów go zobaczymy!

Efekty naszej pracy można obejrzeć na stronie: www.youtube.com/CarolinaConference.

Diecezja Południowo-Zachodnia

Na tegorocznym kampie w teksaskim miasteczku Athens Sekretariat Informacji Diecezji Południowo-Zachodniej realizował 5-7-minutowe wieczorne dzienniki „Southwest Today”, informujące uczestników o codziennych kampowych zajęciach, wykładach warsztatach, o wydarzeniach na terenie diecezji oraz o panujących na polu namiotowym zasadach porządku i bezpieczeństwa.

Myślicie, że była to wysokobudżetowa produkcja, na którą nie mógłby sobie pozwolić mały zbór? Błąd! Serwis realizowało troje nastolatków, jedna dorosła osoba i zakręcony pastor, który przy realizacji programu tak się dobrze bawił, że aż nie dosypiał. Czego trzeba, aby zrobić dziennik? Modlitwy, wizji, świetnych scenarzystów i reporterów, odrobinę znajomości rzeczy i trochę sprzętu.

Najpierw odpowiedzieliśmy sobie na kilka pytań (co kampowicze chcą wiedzieć i usłyszeć? o czym muszą być poinformowani?) i już mieliśmy zarys treści dziennika. Każdy odcinek składał się z następujących części: wstępu ze skrótem wydarzeń w danym dniu; kilku historii, m.in. dwóch słowa na temat mówców, zajęć, wykładów, warsztatów i innych wydarzeń; porad, jak być zdrowym i w dobrej formie; przedstawienia działalności diecezjalnych sekretariatów.

Co się tyczy strony technicznej, trzeba umieć znakomicie nagrywać dźwięk do materiału wideo. Można to robić różnie – albo bezpośrednio za pomocą kamery, albo za pomocą podręcznego magnetofonu, synchronizując dźwięk po zmontowaniu obrazu.

W pracy wykorzystywaliśmy aparaty Canon 5D Mark II i Canon 7D, przenośny magnetofon cyfrowy Zoom H4n, Robe Microphone z wysięgnikiem i futrzaną osłoną przeciwwiatrową (tzw. deadcatem) oraz program Final Cut Pro X do montażu.

Dysponując współczesnymi technologiami, dobry serwis informacyjny można dziś zrobić za pomocą smartfona, tabletu albo innego kieszonkowego urządzenia mobilnego.

Filmujcie więc co się da i dzielcie się materiałami z innymi. Możecie to robić za grosze, a dzięki temu wasz zbór, diecezja czy grupa mogą się wspiąć na wyższy poziom PR-u.

© Society of Adventist Communicators/George Johnson Jr. (dyrektor ds. public relations Wydziału Północnoamerykańskiego) we współpracy z Ronem Quickiem (dyrektorem ds. public relations Diecezji Karoliny) i Kennem Dixonem (pastorem pomocniczym w Sekretariacie Młodzieży w City Temple Seventh-day Adventist Church)

Tłum. Paweł Jarosław Kamiński